من به شاعر سوری که در آرکانزاس زندگی می‌کرد نگفتم که در طول انقلاب لیبی بارها و بارها به این فکر افتادم که قلم را زمین بگذارم و اسلحه را بردارم. به او نگفتم که نوشتن فقط زمانی موثر است که از آن به عنوان اسلحه استفاده نکنیم وهر بار که تلاش کردم تا از آن استفاده دیگری بکنم، احساس خیانت کرده ام.
یک ماه تمام را صرف خواندن آثار شیلا هتی کردم، و این تجربه مثل این بود که درذهن او باشم که البته جای بدی نبود. حتی بسیار آشناتر از آنچه که انتظار داشتم بود.
سبک نوشتاری اوبسیار ساده است، اما سادگی به بهترین شکل ممکن در نثر او پدیدار می شود. کلمات به خودی خود بار احساسی سنگینی ندارند، اما وقتی در کنارهم قرار می‌گیرند، مکانهایی در قلب شما را نشانه می گیرند که تا به امروز نمی‌دانستید وجود دارند.
